Aufmachen

Dat mijn praktische kennis van de Duitse taal niet meer zo aanwezig is werd vanmiddag op beschamende wijze duidelijk.

Een vrouwelijke oosterbuur informeerde vrijblijvend naar de mogelijkheden van het professioneel laten 'doen' van haar wenkbrauwen. Na haar vraag bevestigend te hebben beantwoord, wendde ik me met de schrik in m'n ogen tot mijn Belgische collega K. Simpel ja zeggen was een ding, de hele behandeling in mijn beste Duits oplepelen een ander. De overtreffende angst die ik las in haar ogen sprak echter boekdelen. Haar Duits bleek nog slechter dan mijn Frans, concludeerden we beiden paniekerig. En dus mocht ik het opknappen. Al had ik in dit geval ook net niks aan mijn 2 Havo-Frans.

Voordat ik me opnieuw tot het meiske wendde, prentte ik me in dat ik gewoon moest vertrouwen op die Sieben op mijn eindlijst. En dat vooral ook uitstralen. Want een overtuigende presentatie is het halve werk. Met horten en stoten en veel handgebaren legde ik uit over de wenkbrauwbehandeling van Anastacia. "Zum ersten werden die kleine Haren weg gepflückt," hoorde ik mezelf zeggen. "Und danach werden die wenkbrauwen aufgemacht." Verschrikt sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Wat had ik nou weer uitgekraamd? Aufgemacht?! Met een scalpel zeker, in onze eigen voor de gelegenheid tot operatiekamer omgebouwde kantinekeuken. Met chirurgische handschoenen aan, een groen mutsje op het hoofd en een dito kapje voor de mond.

Collega K. stond me meesmuilend aan te kijken. Een meneer die mijn verbale gestuntel van een afstandje had gadegeslagen stond inmiddels hoofdschuddend van oor tot oor te grijnzen. Het Mädchen en haar Mutter konden er gelukkig ook om lachen. Al verlieten ze onverrichter zake het pand.